Rzepa opublikowała artkuł Krzysztofa ŚmiszkaDyskryminująca polska rzeczywistość, w któym autor broni wyroku ETPC w sprawie odmowy wejścia w najem mieszkania homoseksualiście, który rzekomo żył w związku ze zmarłym najemcą.
Autor broni wyroku ETPC sugerując, podobnie jak ETPC, że przyczyną niezgody na przekazanie najmu mieszkania skarżącemu homosiowi, była jego płeć. Jednakże, jak wiadomo, skarżący był na stałe zameldowany w innym mieszkaniu i już choćby dlatego nie było podstaw do zgody na przejęcie przez niego prawa do najmu po zmarłym. Wszelako ETPC zignorował ten fakt i rozstrzygnął na gruncie ideologii, a nie na gruncie faktów.
Jak pisze autor, sędziowie ETPC napisali w uzasadnieniu, że jeżeli państwo stosuje rozróżnienia oparte na orientacji seksualnej, działania te winny być niezbędne do osiągnięcia konkretnego celu, a relacja pomiędzy celem a środkami prawnymi winna być nierozerwalna. Napisali oni ponadto, że prawo zawierające generalne przepisy, które z góry wykluczają osoby homoseksualne z możliwości wstąpienia w prawo najmu po zmarłym partnerze, są zbyt radykalnym środkiem realizowania ochrony instytucji rodziny. Państwo dysponuje bowiem całą gamą innych środków, aby taką ochronę zapewnić.
Aby rzetelnie ocenić całą tę sprawę, należy pamiętać, że umowa najmu jest przywilejem dla najemcy, ale dla właściciela jest stratą. Najem tego rodzaju ogranicza prawo właściciela do swobody korzystania z własnego mieszkania. Nie może on wynając swojej własności po cenach rynkowych, lecz wiążą go przepisy, które zmuszają go do stosowania czynszu niższego od rynkowego.
Polska konstytucja daje podstawy do przyznania rodzinie przywilejów, a przez rodzinę rozumie małżeństwo mężczyzny i kobiety oraz ich ewentualne potomstwo. Na tym gruncie prawo do najmu, o którym mowa, ma konstytucyjną podstawę i nikt tego nie kwestionuje.
Jednak takich praw nie mogą mieć pary homoseksualne, które nie są i nigdy nie będą rodziną. ETPC i homoseksualiści podnoszą fakt, że konkubinaty heteroseksualne posiadają takie prawa i domagają się analogicznych praw dla par homoseksualnych, które uważają za konkubinat jednopłciowy. Różnica jest jedna, ale istotna, konkubinaty heteroseksualne często mają potomstwo (do czego są niezdolni homoseksualiści), a ponadto, w przypadku, gdy pozostały przy życiu konkubent posiada inne mieszkanie, to rónież nie otrzymuje zgody na wejście w najem po zmarłym.
Sędziowie piszą o całej gamie możliwości ochrony rodziny, jednak nie prezentują tej gamy. W dodatku bezpodstawnie uzurpują sobie prawo do orzeczenia, czego w tej gamie być nie może. A nie może być przywileju prawa do najmu lokalu po zmarłym współmałżonku.
Wedle autora, ETPC uważa, że europejska konwencja chroniąca prawa człowieka, jest żywym instrumentem i jej przepisy winny być interpretowane w świetle obecnych uwarunkowań społecznych. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że już kilkadziesiąt krajów podlegających jurysdykcji Trybunału w Strasburgu reguluje w różny sposób związki osób tej samej płci.
Fakt, że jest kilka krajów, które mają inne niż Polska uregulowania dotyczące przywilejów dla rodzin nie oznacza, że Polska ma obowiązek je naśladować, a ETPC ma prawo narzucać Polsce takie rozwiązania.
Jeżeli jednak ETPC chce narzucać nam rozwiązania, które nie są akceptowane przez polskie społeczeństwo, to należy rozważyć wypowiedzenie ratyfikacji konwencji chroniącej prawa człowieka. Polska ratyfikowała konkretne przepisy, które teraz ETPC rozciąga wedle ideologicznych przekonań swoich "sędziów".
Polska takiej konwencji nie ratyfikowała i nie ma podstaw ku temu, aby stosowała się do przepisów, których nie było w ratyfikowanym dokumencie. Jeżeli ma nam te przepisy narzucać ideologiczne ciało, jakim jest ETPC, to należy powiedzieć basta! ETPC nie ma prawa narzucać żadnemy państwo norm obyczajowych, zasad ochrony rodziny, a jeżeli tego rodzaju praktyki nie ustaną, Polska powinna zrezygnować z poddawania się jurysdykcji instytucji, która od dawna przestała być sądem.
